„Paraolimpijczycy odlecieli z Londynu, nadciąga epoka wielkich, pasjonujących całą planetę imprez sportowych poza euroatlantyckim światem zachodnim. Poprzedni mundial organizowała Republika Południowej Afryki, następny za dwa lata zorganizuje Brazylia. W tym samym 2014 roku zimowe igrzyska odbędą się w Soczi. Letnie w 2016 – w Rio de Janeiro. Zimowe w 2018 – w koreańskim Pjongczang. Kilka miesięcy później piłkarze rozegrają mistrzostwa świata w Rosji, by w 2022 r. palić się pod słońcem Kataru. Kto przyjmie olimpijczyków w roku 2020, na razie nie wiadomo, ale za faworytów konkursu uchodzą Tokio oraz Stambuł. Madrytowi przyznaje się najmniejsze szanse, a przecież nie wiadomo, czy przygnieceni kryzysem Hiszpanie w ogóle nie stracą zapału, by wykosztowywać się na igrzyska, gdy nie wystarcza na chleb.
To będzie dekada absolutnie bezprecedensowa. Mundial wymyślił Francuz Jules Rimet, igrzyska wskrzesił – i nadał im nowożytną formę – jego rodak baron Pierre de Coubertin, miażdżącą większość globalnych spektakli organizowały Europa z Ameryką Północną. Zanim olimpijczycy wyściubili nosy poza ten rewir, bili się o medale w Grecji, Francji, USA, Wielkiej Brytanii, Szwecji, Belgii, znów we Francji, w Holandii, Szwajcarii, znów USA, Niemczech, znów Wielkiej Brytanii, znów Szwajcarii, Finlandii i znów Szwecji. Z czasem zmagania atletów rozlały się po świecie, ale zarazem nabierały rozmachu i drożały, więc zdolnych i chętnych podołać wyzwaniu przybywało wolniuteńko – zainteresowanie wyrażały społeczeństwa syte, dysponujące nadmiarem wolnego czasu, z rozwiniętą kulturą sportową. Tych kilka podstawowych warunków spełniał każdy, kto porywał się na igrzyska albo mundiale. Gospodarzy najbliższych imprez nie łączy ze sobą prawie nic”.
To początek mojego felietonu do dzisiejszej „Gazety”. Całość znajdziecie tutaj.
A jednak się kręci 