Kamil Glik wzdychał swego czasu, że polscy piłkarze zdają sobie sprawę, iż w klubach grają znacznie lepiej niż w reprezentacji, sam zresztą przykre zjawisko ucieleśniał – w Torino niezawodny, pasowany na kapitana i niemal czczony przez kibiców, a w biało-czerwonej koszulce notorycznie popełniający kardynalne błędy, które przesądzały o wynikach. To on ponosił bezpośrednią odpowiedzialność za mnóstwo kluczowych goli straconych w eliminacjach do mundialu, to on dał się przechytrzyć Szkocji – przez co Polacy przegrali sparing 0:1.
Aż przyszła ta niesamowita sobota. I właśnie tego wieczoru, kiedy na nasze pole karne najechali mistrzowie świata, Glik zapanował nad sytuacją na ziemi i w powietrzu. Co szczególnie pocieszające, nie imponował wyłącznie walecznością i skłonnością do zamieniania futbolu w krwawy sport, z czego doskonale go znamy, lecz ze zdumiewającym znawstwem czytał grę. Wiedział, kiedy ruszyć do wbiegającego ze środka pola rywala, a kiedy na niego poczekać, dopadał piłki we właściwym momencie (dziewięć skutecznych wybić), słowem, reagował z wyczuciem, podejmował zazwyczaj mądre decyzje i chronił przedpola tym pewniej, im dłużej trwał mecz. I w razie potrzeby przypominał, że jest przykrym w zwarciu chłopem na schwał – jak wtedy, gdy szturchnął Thomasa Müllera, czyli zawodnika unikającego fizycznych konfrontacji, który najchętniej uprawiałby futbol bezdotykowy.
Wreszcie w skupieniu Glik operował piłką. We włoskiej Serie A od kilkunastu miesięcy utrzymuje się w ścisłej czołówce najprecyzyjniej podających, a w meczu z Niemcami miał celność wyższą (90,5 proc.) nie tylko od biegającego obok Łukasza Szukały (75,9), ale także od niemieckich stoperów Matsa Hummelsa (87,1) oraz Jérôme’a Boatenga (85,7). To był pełną gębą przywódca defensywy, za jakim polska kadra tęskni od lat. Nie pamiętam, by kiedykolwiek wcześniej po YouTubie krążyły zmontowane interwencje obronne piłkarza naszej reprezentacji.
Mistrzowie świata już się o Glika rozbili, dziś Glikowi pozostaje jeszcze udowodnić, że sobota nie była przypadkiem, osobnym splotem okoliczności, który już się nie powtórzy. A im bardziej na boisku przybędzie graczy bez śladowego doświadczenia w grze o wysoką stawkę (Mączyński), tym bardziej bezcenne może okazać się jego opanowanie. Bukmacherzy widzą w Polakach wyraźnych faworytów meczu ze Szkotami, ja widzę rywali równorzędnych, nakazujących mi obawiać się starcia zaciętego, niewykluczone, że rozstrzygniętego pojedynczym epizodem. Piłkarze Adama Nawałki wspaniale wykorzystali w sobotę nadarzającą się okazję, by wywołać sensację, ale nadal nigdy nie zasugerowali, że stać ich na więcej niż bronienie Częstochowy – dlatego nie wiemy, czy sobota nie pozostanie wyrwanym z kontekstu cudem. Autentycznymi objawieniami eliminacji mamy prawo obwołać dziś jedynie Słowację oraz Islandię, czyli drużyny, które nie poprzestały na zatrzymaniu medalistów mundialu (2:1 z Hiszpanią oraz 2:0 z Holandią), one jeszcze powygrywały inne mecze – nie z amatorami! – i przewodzą swoim grupom z kompletem trzech zwycięstw. Polacy przypomnieli na razie tylko o tym, co już dawno odkryli statystycy – że pośród wszystkich gier zespołowych to właśnie piłka nożna oferuje najwięcej wyników przeczących logice.
A jednak się kręci 