Pojęcie „białych słoni” Anglicy ukuli dla opisania gigantycznych inwestycji oderwanych od lokalnych potrzeb i kosztownych w utrzymaniu, których właściciele najchętniej by się balastu pozbyli. Są stałym elementem krajobrazu niemal wszędzie, gdzie odbywają się największe globalne imprezy sportowe.
Ale wszystkie rekordy pobiła Brazylia, która w ubiegłym roku zorganizowała mundial. Dziś mija rok od rozpoczęcia turnieju.
1) Najdroższy stadion – w stołecznej Brasilii, wzniesiony za ponad 550 mln dolarów – służy dziś za zajezdnię autobusową. W kwietniu mieli tam koncertować muzycy amerykańskiej grupy rockowej Kiss, ale zrezygnowali z powodu zbyt wysokich kosztów. Wystąpili obok, na świeżym powietrzu:
2) Na stadionie w Natal, którego budowa pochłonęła blisko 200 mln dol., odbywają się wesela i imprezy dla dzieci. Przychody nie wystarczają na utrzymanie, właściciel wystawił go na sprzedaż:
3) O istnieniu stadionu w Cuiabie (293 mln dol.) Brazylijczycy przypominają sobie, gdy jest zamykany z powodu wymagających remontu wad konstrukcyjnych, albo dziennikarze odkrywają, że w jego wnętrzu urządzili się bezdomni. Stale wysysa pieniądze z miejskiego budżetu, lokalne władze bezskutecznie usiłują się go pozbyć:
4) Moloch w leżącym w sercu amazońskiej puszczy Manaus (270 mln dol.) stoi pusty. Choć sfinansowano go z publicznych pieniędzy, należy do prywatnej firmy. Piłkarze zagrali tam w bieżącym roku ledwie czterokrotnie. W specjalnie zorganizowanym towarzyskim turnieju, na który zlecieli goście z innych części kraju – w dwumilionowej metropolii nigdy nie było dużej drużyny:
5) W Belo Horizonte drużyna jest – markowa, Atlético Mineiro – ale mecze rozgrywa na starym obiekcie. Na wynajęcie mundialowego cacka, przebudowanego za 287 mln dol., jej nie stać. A przy klubie Cruzeiro trybuny rzadko wypełniają się choćby w jednej czwartej.
To tutaj piłkarze i kibice musieli znieść zniewagę wszech czasów, czyli półfinałowe 1:7 z Niemcami:
A jednak się kręci 