Kubański siatkarz otrzyma nasz paszport, więc będzie mógł grać w reprezentacji. Albo zgodnie z przepisami za dwa lata, albo – jeśli działacze FIVB potraktują go specjalnie – już na przyszłorocznych igrzyskach w Rio de Janeiro. Nie jest pierwszym sportowcem, którego naturalizujemy, i nie jest ostatnim. Ale jest innym niż wszyscy.
To nie przypadek nigeryjskiego piłkarza Olisadebe czy amerykańskiego koszykarza Slaughtera, których adoptowaliśmy na wyraźne życzenie trenerów, zrozpaczonych beznadzieją rodzimych kandydatów do gry w kadrze. Tym razem z inicjatywą wyszedł zawodnik. Selekcjonerowi Stéphane’owi Antidze nie podoba się przechodzenie spod jednej flagi pod drugą, choć ogłosił, że jeśli 22-latek zasłuży, to powołanie dostanie.
To nie atleta trzeciorzędny – jak spolszczani piłkarze czy koszykarze, na których rodacy nawet nie spojrzą – lecz zjawiskowy. Jako 15-latek (niespełna!) debiutował w Lidze Światowej, jako 16-latek rozbłysnął na gwiazdę turnieju finałowego, jako 17-latek zdobył srebro mundialu, jako 18-latek został najmłodszym w historii LŚ kapitanem drużyny. A wiosną triumfował z Zenitem Kazań w Lidze Mistrzów i wybrano go na najbardziej wartościowego siatkarza rozgrywek. Wyczynowiec mogący być niuansem oddzielającym olimpijskie złoto od srebra.
Nie wręczamy paszportu „byle komu”, ale i Kubańczyk nie przybywa do krainy analfabetów, jak przywoływani piłkarze i koszykarze. Wchodzi między aktualnych mistrzów świata, wokół których gęstnieje tłum młodszych konkurentów, bo wspaniałych siatkarzy produkujemy na skalę przemysłową. Nie musimy prosić obcych o jałmużnę, by wygrać z kimkolwiek.
Nie należy wreszcie León do tysięcy sportowców, którzy cieszą się totalną wolnością i zwyczajnie grają tam, gdzie im się opłaca. Należy do uciekinierów z komunistycznego rezerwatu, którym władze nie pozwalają wyjeżdżać do zagranicznych klubów. Zbuntował się, więc odcierpiał dyskwalifikację – przez rok nie grał wcale. Jak wielu rodaków, którzy podczas podróży z reprezentacją potrafili nawet spuszczać się z hotelowych pokojów po linach z prześcieradeł, by oszukać cerberów ze służb bezpieczeństwa. Dlatego można powiedzieć, że kraje wpuszczające Kubańczyków do kadry pomagają spełniać sportowe ambicje ofiarom reżimu. Jesienią do drużyny Włoch wskoczy inny wybitny skrzydłowy Osmany Juantorena, a do nas los rzucił Leóna, który ma polską narzeczoną i polskiego agenta, kupił tu dom, powtarza, że przyszłość wiąże z naszym krajem.
FIVB może jego sprawy przyspieszyć, bo ze względu na okoliczności traktuje Kubańczyków łagodnie. Ale nie musi, bo werdykt wydadzą m.in. przedstawiciele krajów, w których interesie nie leży wzmacnianie Polski. Dlatego najbardziej prawdopodobne, że León spróbuje zasłużyć na powołanie do kadry dopiero po igrzyskach. I Antiga uniknie wielkiego dylematu. Zabierać do Rio całkiem obcego siatkarza, który nie walczył w eliminacjach? Ryzykować zaburzenie równowagi w drużynie już ukształtowanej? A jeśli inni reprezentanci uznają za niesprawiedliwe, że Kubańczyk odebrał jednemu z nich niepowtarzalną życiową szansę i atmosfera w szatni, jakże istotna w sportach zespołowych, sparszywieje?
My będziemy zajadle debatować, każda głośna naturalizacja sportowca rozżarza emocje. Kto jednak uważa, że paszporty rozdajemy zbyt pochopnie albo że znakomici sportowcy (co z innymi ponadprzeciętnymi jednostkami?) nie zasługują na specjalne traktowanie, powinien zgłaszać pretensje do przyznającego obywatelstwo prezydenta. Francuzowi Antidze zwyczajnie nie wypada oceniać, kto jest wystarczająco polski, by był godny występu w reprezentacji Polski. Jego kompetencje są skromniejsze – wybierać możliwie najlepszych dostępnych siatkarzy i wytrenowywać ich na możliwie najlepszą drużynę.
A jednak się kręci 