Świat zredukuje środowy półfinał Euro 2016, w którym Walia zagra z Portugalią, do pojedynku dwóch rewolwerowców z Realu Madryt. I w sporej mierze będzie miał rację.
Banał o futbolu jako zabawie wybitnie zespołowej nadal zachowuje aktualność, żaden ze sławnych liderów samotnie tego meczu nie wygra. Ba, niekoniecznie Gareth Bale czy Cristiano Ronaldo najbardziej wpłyną na wynik. To jednak bez znaczenia – równolegle z wojną o finał mistrzostw Europy będzie się toczyć strzelanina o Złotą Piłkę, nagrodę dla najlepszego gracza na planecie.
Na francuskim turnieju ostało się czterech majowych triumfatorów Ligi Mistrzów, którzy zachowują szansę na złoto Euro. Czyli na zdobycie obu najcenniejszych trofeów – klubowego i reprezentacyjnego – w 2016 roku. To wyczyn rzadki, w XXI wieku po taki dublet sięgali tylko Brazylijczyk Roberto Carlos, Hiszpanie Juan Mata i Fernando Torres oraz Niemiec Sami Khedira (raczej nie odgrywali głównych ról w swoich drużynach).
Dzisiejsi kandydaci to: Niemiec Toni Kroos, Portugalczycy Pepe i Ronaldo, Walijczyk Bale. Co nie oznacza, że wszyscy stali się pretendentami do Złotej Piłki. Kroos gra w stylu zbyt nieefektownym, czasami wręcz niewidzialnie – to specjalista od podań w środku pola, rozdawanych z laserową precyzją. Obrońca Pepe nabroił już tyle, że reputacji tępego brutala nie zrzuci nigdy, nawet gdyby do końca kariery żadnemu rywali nie pogroził nawet palcem. Realnie o indywidualny tytuł walczą jedynie skrzydłowi Realu.
I słowo „strzelanina” precyzyjnie oddaje charakter ich pojedynku. Obaj uderzają na bramkę bez wytchnienia, 36 prób Ronaldo daje mu pozycję lidera na Euro, a 21 prób Bale’a daje Walijczykowi pozycję wicelidera. Obu też kojarzymy nade wszystko ze scenami jak z westernu – rozstawione nogi, najwyższe skupienie, znieruchomienie poprzedzające wystrzał – ponieważ pasjami podchodzą do rzutów wolnych.
Kiedy już jednak dobiegną do leżącej piłki, wszystko zaczyna ich różnić. Bale imponuje zabójczą skutecznością, jako dopiero trzeci zawodnik potrafił na Euro zdobyć dwie bramki z wolnych. Ronaldo przypomina natomiast strzelającego na oślep, statystycy stale aktualizują porażające dane – na mistrzowskich turniejach, w których uczestniczy od 2004 r., uderzał już 42-krotnie, ale do siatki nie trafił nigdy.
Ten ostatni, który przegrywa 3-5 prywatny mecz na Złote Piłki z Leo Messim, mógł się poczuć (prawie) zdobywcą czwartej po finale LM – jako wykonawca decydującego rzutu karnego i jako król strzelców całych rozgrywek. Mógł też poczuć się nim niemal na pewno w ubiegłym tygodniu, gdy argentyński wirtuoz spudłował z jedenastu metrów w przegranym finale Copa America. Aż znienacka na poważne zagrożenie wyrósł Bale, biegający po przeciwległym skrzydle Realu.
Walijczyk należy do nielicznych gwiazdorów piłki klubowej, którzy biegają jak nakręceni na Euro 2016. Być może dlatego, że wiosną odetchnął – przynajmniej mentalnie – gdy tygodniami leczył kontuzje. Już we wspomnianym finale LM rozsadzała go energia, dał asystę przy golu Sergio Ramosa, był najlepszy na boisku. A teraz daje twarz reprezentacji uwodzącej miliony bezstronnych kibiców, którzy pożądają obalania hierarchii – Walia to najmniejszy półfinalista w historii mistrzostw Europy (trzy miliony ludzi) i jej awans do meczu o złoto, nie wspominając o czymś więcej, byłby zjawiskiem wybitnie medialnym i zapadającym w pamięć. Co w konkursie piękności, jakim jest Złota Piłka, bywa absolutnie kluczowe.
Tymczasem Portugalia do półfinału nie wbiegła, lecz się do niego dotoczyła. Niespójna w ataku, cyniczna, wszystkie pięć meczów w 90 minutach zremisowała (Chorwację przepchnęła w końcówce dogrywki, Polskę po rzutach karnych). Ronaldo nie zachwyca, jak zresztą w ostatnich tygodniach sezonu klubowego, gdy nękały go urazy. Gole strzelił tylko Węgrom, kiedy obie strony postawiły na spontaniczną wymianę ciosów, zostawiając atakującym mnóstwo wolnego miejsca. I nagle okazało się, że będącą na wyciągnięcie ręki Złotą Piłkę – odbiera ją spłakany, otwarcie przyznaje, ile dla niego znaczy – może mu podprowadzić nie doskonale rozpoznany rywal z Barcelony, tylko przyczajony kolega z Madrytu.
A jednak się kręci 