Unieważniają zwycięskie kupony, modyfikują kursy już po rozstrzygnięciu typowania, odmawiają klientom wypłaty nagrody, nakładają ograniczenia na regularnie wygrywających. To wyniki śledztwa obejmującego firmy działające w Wielkiej Brytanii prowadzonego przez rządową Competition and Markets Authority, która analizuje, dlaczego bukmacherzy mogą bezkarnie wyrolować kogo zechcą.
Ja to doskonale wiem, znam nawet ofiary procederu – kiedy bawisz się w typowanie i akceptujesz regulamin, to zasadniczo zgadzasz się, że bukmacher może przerwać ci zabawę w dowolnej chwili bez podawania przyczyn. A temat z dzisiejszej czołówki londyńskiego „Timesa” przywołuję, bo dotyczy bezpośrednio i coraz silniej sportu. Kibice obstawiają wyniki sportowe, ludzie sportu reklamują firmy hazardowe, wiążą się z nimi również kluby. Biznes dynamicznie rośnie, w Wlk. Brytanii przez pięć lat spuchł o 100 proc. i w ubiegłym roku gracze stracili na nim 3,5 mld funtów.
– Przemysł tradycyjnie opierał się na proporcji 98 proc. przegrywających i 2 proc. wygrywających, ale w minionej dekadzie firmy zaczęły tolerować tylko klientów beznadziejnie słabych lub uzależnionych. Dzisiaj ci skuteczni szybko dowiadują się, że ich konta zostały zamknięte lub ograniczone. Kto ujawni talent do typowania, tego blokuje się limitami. Może obstawić w jednym zakładzie do 5 lub 10 pensów, żeby nie był w stanie zarabiać – mówi cytowany w dzienniku Brian Chappell, założyciel Justice4Punters.
O zjawisku sam pisałem, protestując na łamach gazety przeciw reklamowaniu hazardu przez prezesa PZPN – nie ze względów prawnych, lecz etycznych. Gdy wspomniałem wówczas o kneblowaniu skutecznych graczy, rozbrzmiały się głosy, że to nieprawda. Tak się składa, że głosy należały osób związanych z bukmacherami finansowo.
Tymczasem jest jak pisałem, ten biznes bez skrupułów naciąga ludzi chorych, nie chce natomiast mieć nic wspólnego z na tyle zdrowymi na umyśle, żeby bukmachera przechytrzyć. To możliwe, ale dotyczy grupy nawet znacznie skromniejszej niż wspominane wyżej 2 proc. – jednostek rozgarniętych matematycznie, umiejących odnajdywać kursy błędnie szacujące prawdopodobieństwo zdarzenia, szukających szansy na rynkach mniejszych, pobieżniej analizowanych przez tych, którzy ustalają kursy. Reszta ulega rozmaitym dziwacznym skłonnościom umysłu – np. do stawiania na faworytów, niepojęte – i staje się łatwym łupem. A kto przegrywa, nigdy nie dostanie suchego komunikatu, że może postawić nie więcej niż 6 złotych. Firma musi przecież maksymalizować zyski.
Według „Timesa” bukmacherzy zasłaniają się też przepisami mającymi zapobiegać praniu brudnych pieniędzy, ale stosują je wyłącznie w stosunku do kont zwycięskich, by uprzykrzać niechcianym klientom życie. – Często zdarza się, że gdy gracz chce pobrać z konta pieniądze, żądają dodatkowego potwierdzenia jego tożsamości, np. poprzez przysyłanie zdjęcia leżącego na fotografii obok paszportu – opowiada Chappell. – Następnie okazuje się, że dane przyszły niekompletne, że zdjęcie jest niewyraźne… Zamęczają klienta, zanim oddadzą pieniądze. Bezpieczni od rygorystycznej kontroli są tylko tracący pieniądze.
Powtórzę jeszcze raz: mogłeś tego doświadczyć, tylko jeśli naraziłeś bukmachera na straty, które zauważył.
Brytyjczycy chcą zmuszać nieuczciwe firmy do zmian w regulaminach. W powodzenie akcji raczej nie wierzę, ale znów korzystam z okazji, by podjąć temat, bo cały ten oblepiający sport interes uważam za obrzydliwie cyniczny, będący w istocie wyłudzaniem pieniędzy od naiwniaków. Albo klienci przegrają, albo przestanie istnieć. A najcenniejszymi ofiarami pozostają dla bukmacherów ludzie chorzy, idealny świat składałby się z uzależnionych od hazardu. Można by wtedy nawet zrezygnować z zamykania kont bez powodu.
PS Czytelnika, która na forum występuje pod nickiem ma-sz, proszę o zajrzenie na dół forum pod tą notką, bo chciałbym wreszcie zorganizować dogrywkę w konkursie na jasnowidza. Zapraszam też do udziału w kolejnej edycji, odpowiadać na pytania można do jutrzejszego popołudnia.
A jednak się kręci 