Jeśli spojrzeć na całą współczesną geografię – i hierarchię – Ligi Mistrzów, wyczyn warszawskich piłkarzy jest nawet bardziej wyjątkowy niż się zdaje.
Gdyby te rozgrywki były sceną polityczną, nazywalibyśmy je „zabetonowanymi”. Zamiast członków kilku stale panujących partii, mamy tu kluby kilku stale panujących krajów.
O ile dzieląca świat liberalnej demokracji od świata demokracji ludowej Żelazna Kurtyna zniknęła z mapy u schyłku lat 90. i już nie wróciła, o tyle w Champions League pojawiła się u schyłku XX wieku. Po 1999 roku, w którym po boiskach szalało Dynamo Kijów legendarnego trenerskiego rewolucjonisty Walerego Łobanowskiego, piłkarze żadnego klubu z terytorium dawnego bloku socjalistycznego nie zdołali już awansować do półfinału. O finale nawet nie wspominając.
Co gorsza – patrząc z naszej perspektywy – trend się nasila, ponieważ w trwającej dekadzie nieosiągalny dla byłych demoludów stał się nawet ćwierćfinał. Udało się tylko Szachtarowi Donieck, i to ledwie raz, w sezonie 2010/11, choć łącznie na tym etapie rozgrywek było w tym okresie do obsadzenia 48 miejsc. Ile by nie inwestowali oligarchowie ukraińscy czy rosyjscy, w zderzeniu z Zachodem pozostają bez szans. A kogo by nie wystawiał Zachód, wychodzi na swoje. Tej jesieni nawet absolutni debiutanci z Leicester znokautowali grupowych rywali. Co zresztą uświadamia, że jęki, jakoby kibice Ligi Mistrzów byli skazani na śmierć z nudów – ponoć „zawsze grają ci sami” – nie mają pokrycia w faktach. Skład rozgrywek jednak intensywnie się zmienia.
Sam Zachód też rozpadł się na Zachód dwóch prędkości. Władzę trzymają w istocie przedstawiciele sześciu państw – Anglii, Francji, Niemiec, Hiszpanii, Portugalii, Włoch – i również systematycznie ją wzmacniają. Z 64 półfinałowych miejsc w XXI wieku oddali zaledwie jedno (!), zajęte w wiosną 2005 r. przez holenderskie PSV Eindhoven.
Dopiero bieżącej jesieni przedstawiciele panującego sekstetu – pięć najsilniejszych gospodarek unijnych plus niesamowicie wydajna futbolowa Portugalia – ustanowili jednak wszelkie rekordy. Wśród wszystkich klubów, które przetrwały fazę grupową i awansowały do 1/8 finału, nie znajdziemy mianowicie żadnego spoza elity elit. Wiosną w Champions League poczwórnie reprezentowana będzie Hiszpania, potrójnie – Anglia i Niemcy, a podwójnie – Francja, Włochy i Portugalia.
To przypadek absolutnie bezprecedensowy, dotąd w obecnej formule rozgrywek do drugiej rundy zawsze przekradał się klub z Rosji, Ukrainy, Szwajcarii, Grecji, Holandii, Szkocji czy Turcji. A zazwyczaj przeżywało do wiosny kilka takich klubów. Teraz z olbrzymim wysiłkiem wygrywają z oligarchią choćby nieliczne, pojedyncze mecze.
A dla klubów z byłych krajów socjalistycznych takie pojedyncze wygrane stają się już właściwie niemożliwe. W bieżącej edycji LM próbowały się one z przedstawicielami sekstetu 30 razy, zwycięstwo odnosząc dwukrotnie. Powiodło się piłkarzom z Rostowa (3:2 z Bayernem) oraz Legii (1:0 ze Sportingiem).
Tylko mistrzowie Polski zdołali jednak urwać w tych starciach aż cztery punkty. Zdołali pomimo niesprzyjającego losowania, w końcu wcześniej musieli zatrzymywać – w Warszawie skutecznie – broniący tytułu Real Madryt. Ich popisy do minionej środy wywoływały uczucia, delikatnie mówiąc, ambiwalentne, nie wiedzieliśmy, czy martwić się wyrównanym rekordem największej liczby straconych w fazie grupowej goli, czy raczej cieszyć się, że ledwie 10 uczestników LM zdobyło w tej edycji więcej bramek.
Teraz już żadnych wątpliwości nie ma. Biorąc pod uwagę brutalne okoliczności, Legia osiągnęła wynik rewelacyjny. Wycisnęła maksimum dostępne dzisiaj dla klubów z naszego – szeroko pojętego „naszego” – regionu.
A jednak się kręci 