Stękają ci, że Liga Mistrzów nudna jak flaki z olejem, że zawsze kopią ci sami, że komerchą aż cuchnie, sport z multipleksu, nieautentyczny, i jeszcze ten szmal, zawsze brudny, ufajdany ropą, gazem albo innym Abramowiczem. I nawet zaczynasz się zastanawiać. Może mają rację, przecież tylu wytrawnych znawców musi wiedzieć, co jest dobre, a co złe. Wątpisz.
Ale potem zaczyna się mecz. Wjeżdża na boisko drużyna bolid, przykładowo z Paryża – ufundowanego na mamonie szczególnie obrzydliwej, bo katarskiej. I rozjeżdża ów bolid tę wielką, cudowną Barcelonę. Patrzysz w zbaranieniu, jak tka grę Marco Verratti, gapisz się na opętanego demona prędkości Draxlera, zadajesz sobie pytanie, kiedy PSG padnie trupem od wściekłego pressingu. Nie, temu nie sposób nie ulec. Oni, piłkarze, też czują, że Champions League jest ponad wszystko, widać to w każdym ich geście. Dostajesz mecz petardę, oglądasz ogłuszony, słyszysz wyłącznie własne myśli – Liga Mistrzów jest najpiękniejszym prezentem, jakim obdarowano kibica, Liga Mistrzów to najlepszy futbol, jaki się wydarzył, niech Liga Mistrzów trwa wiecznie.
Spisałem te akapity w przerwie, nie wiem, co będzie dalej. Ale wiem, że już odzyskałem wiarę, ciut nadwątloną przez tamto marudzenie. Wystarczył kwadrans patrzenia na boisko. Tam nie widać pieniędzy ani bonzów, do których należą kluby. Tam jest tylko czysty, wielki sport.
A jednak się kręci 