Mój redakcyjny kolega Michał Szadkowski zaproponował, żebym z okazji tysięcznego meczu Gianluigiego Buffona w zawodowej karierze – sumując popisy w klubach i reprezentacji, jubileusz obchodził w piątkowym spotkaniu z Albanią – zamieścił blogonotkę z linkami do tysiąca swoich artykułów o włoskim bramkarzu. Bo pamięta, że narozpisywałem się o nim ponad miarę.
Ciut przesadził z tym tysiącem, ale owszem, trochę sławiących Buffona stuknięć w klawiaturę było. Turyński gigant zaczął skakać między słupkami reprezentacji kraju, zanim ja zacząłem być dziennikarzem od sportowych fikołków, i skacze tam po dziś dzień – to jedyny taki przypadek, choć ostało się jeszcze kilku piłkarzy grających dłużej, jak 40-letni obecnie Francesco Totti oraz 50-letni Kazuyoshi Miura, który niedawno pobił dwa rekordy wszech czasów Stanleya Matthewsa (najstarszy zawodowiec na boisku, najstarszy strzelec gola w zawodowej rywalizacji). Oni jednak dawno wypadli z kadry narodowej.
Kilka linków postanowiłem tu wkleić.
W felietonie „Pół człowiek, pół bramka”, który sam hierarchizuję jako najciekawszy, przedstawiam Buffona jako filozofa, który o byciu bramkarzem opowiada oryginalniej i niż ktokolwiek kiedykolwiek gdziekolwiek.
W „Ostatniej obsesji Buffona” przypominam o potężnej wyrwie w jego całokształcie twórczości. Spisane przed finałem Ligi Mistrzów w 2015 r., dziś nie tylko nie straciło, lecz nawet zyskało na aktualności.
I jeszcze „Niemowlaki większe niż bramka”. O naukowcach dociekających, w jakim stopniu Buffon swoją sportową nieśmiertelność zawdzięcza inteligentnemu treningowi, a w jakim perfekcyjnemu materiałowi genetycznemu. I o Gianluigim Donnarummie, który ma w przyszłości legendę zastąpić.
O ile oczywiście legenda zechce kiedykolwiek ustąpić.
A jednak się kręci 