Romelu Lukaku, transfer sentymentalny

Zagra z przyjacielem w Manchesterze United. Wraca do trenera, który się go pozbył. Jest piłkarzem starszym, niż sugeruje metryka. I rekordzistą świata, ale tu pewności nie ma.

Romelu Lukaku reprezentuje rocznik 1993, ale doświadczeń zebrał tyle, że wystarczyłoby na całą karierę. Z dorosłymi zaczął rywalizować – w barwach Anderlechtu – jako szesnastolatek; jako niepełnoletni został królem strzelców ligi belgijskiej; wciąż był nastolatkiem, gdy przyjechał do Chelsea. Jego seniorski dorobek składa się już ze 145 goli w 317 meczach klubowych oraz 20 goli w 57 meczach reprezentacji kraju.

Przychodzi do drużyny, która pilnie potrzebuje napastnika nie tylko z powodu zerwanych więzadeł Zlatana Ibrahimovicia. W minionym sezonie wielokrotnie zapadała na chorobę bezbramkowego remisu – choć intensywnie atakowała, choć podejmowała na własnym stadionie słabych rywali (Burnley, Hull, West Bromwich). Lukaku, wicekról strzelców w barwach Evertonu, miał zdecydowanie wyższy stosunek zdobytych bramek do oddanych uderzeń niż jakikolwiek snajper Manchesteru.

Wraca też Belg do José Mourinho, który przed laty wypchnął go na wypożyczenie jako trener Chelsea. Mówiło się wówczas, że to był akt zemsty za pudło z decydującego rzutu karnego w Superpucharze Europy – w meczu przeciw Bayernowi, czyli prestiżowym dla szefa pojedynku z Pepem Guardiolą. Choć teraz wszyscy wspominają tamto rozstanie jako przyjacielskie, akceptowane przez obie strony. Lukaku odpowiada zresztą upodobaniom Mourinho, który lubi wystawiać na środku ataku drągali zamęczających obrońców swoją tężyzną.

Przede wszystkim jednak Belg wchodzi do szatni, w której czeka na niego Paul Pogba. Obaj oglądali swoje popisy na YouTubie, bo każdy słyszał o drugim jako cudownym dziecku. Poznali się przypadkowo podczas ligowego meczu zimą 2012 r., gdy usiedli obok siebie na trybunach jako młodziutcy, zepchnięci do głębokiej rezerwy piłkarze Chelsea i Manchesteru Utd. Poczuli wspólnotę losu, obiecali sobie, że będą utrzymywać kontakt, zaczęli spędzać wspólnie wszystkie wakacje. Po ubiegłorocznym Euro polecieli prywatnym odrzutowcem do Miami, gdzie grali w koszykówkę i łowili ryby, teraz wypoczywali na przeciwległym wybrzeżu, w Beverly Hills, co szczegółowo relacjonowali w internecie (clubbing, wypady z gwiazdami NBA, przejażdżki rolls-royce’em etc.). I choć Lukaku miał wrócić do Chelsea, to przyjaciel zaciągnął go do MU. – Już w ubiegłym roku, kiedy podpisał kontrakt [przyszedł z Juventusu], tknęło mnie, że jeśli ja także dostanę szansę, to nie odmówię – zwierzył się w klubowej telewizji. A Pogba ujawnił, że dodatkowo lobbował w sprawie transferu u trenera Mourinho.

Francuz kosztował 89 mln funtów, co uczyniło go najdroższym piłkarzem w historii. Lukaku przechodzi za 75 mln, ale po spełnieniu zawartych w umowie warunków – a to ponoć bardzo realne – MU dopłaci jeszcze 15 mln. Co więcej, Everton przejmie niechcianego na Old Trafford wycenianego na 10 mln Wayne’a Rooneya, czyli teoretycznie kwota transferu może sięgnąć 100 mln. Jeśli tym razem media, uzależnione przecież od przedrostka „naj”, nie wrzeszczą o rekordzie wszech czasów, to chyba tylko dlatego, że zobojętnieliśmy. Kluby ligi angielskiej – bezapelacyjnie najbogatszej na świecie – przelewają już oceany pieniędzy, nawet za posiadaczy nazwisk ponadlokalnie anonimowych.

A prowizje od każdej transakcji ściągają agenci. Interesami Lukaku zajmuje się Mino Raiola, najpotężniejszy pośrednik obok Jorge Mendesa, którego wpływy w Manchesterze stale rosną. Reprezentuje on także Pogbę, Ibrahimovicia, ściągniętego w ubiegłym roku Henricha Mchitarjana oraz rezerwowego bramkarza Sergia Romero. Wprowadził swój kontyngent do klubu o najwyższych przychodach w futbolu (689 mln euro rocznie), który w ostatnich latach rzuca najwięcej na transfery. Niedomaga tylko sportowo, po odejściu trenera Alexa Fergusona zajmował w lidze angielskiej kolejno miejsca siódme, czwarte, piąte i szóste.

Podnieść go mają Pogba i Lukaku. Rówieśnicy, od roku widujący się codziennie sąsiedzi, szalejący w mediach społecznościowych (popularność wśród młodych daje im olbrzymi potencjał marketingowy), oskarżani czasami o to, że błyszczą tylko w meczach ze słabymi, a w wielkich rozgrywkach nikną. Teraz spróbują uciszyć krytyków wspólnie. Przekonują, że w Manchesterze połączyło ich przeznaczenie.