Samokrytyka

Podczas wakacji popełniłem felieton pod dudniącym tytułem „Symfonia Realu, kakofonia Barcelony”, w którym wykładałem, że nadciąga zamiana miejsc na dłużej – madrycki klub, przez lata zarządzany beznadziejnie, wypiękniał na projekt z wizją, natomiast kataloński klub, przez lata zarządzany wzorowo, zbrzydł wskutek chaotycznej galopady myśli szefów. Klawiaturowałem po dwumeczowym El Clásico, ale wcale nie wyciągałem generalnych wniosków z ówczesnego tu i teraz, zresztą dzisiaj sprawdziłem, co wówczas nawypisywałem, i stwierdziłem, że zasadniczo niczego bym nie zmienił – wywód sensownie uargumentowany, trzyma się kupy, zgrabnie ujęty.

Ma tylko jeden feler. Otóż piłkarze Barcelony, zamiast posłusznie staczać się czeluść, wystartowali w lidze hiszpańskiej z rozmachem dotąd niespotykanym, natłukli 34 z 36 możliwych punktów, ustanowili wszelkie nie tylko swoje rekordy. Przez fazę grupową Champions League też suną jak tornado, zdmuchnęli nawet Juventus, przez który zostali zdmuchnięci wiosną. A piłkarze Realu, zamiast przechadzać się po wszystkich rozgrywkach z arystokratycznym poczuciem wyższości, ledwie łażą. W kraju tysiące punktów dzielą ich nawet od wicelidera z Walencji (jak ona wyładniała! Można od radochy z oglądania dostać małpiego rozumu!), a w Europie uklękli przed Tottenhamem, do niedawna drużyną lekkopółśmieszną, wysyłanie jej nad podbój czegokolwiek było jak szczucie jamnikiem.

Kilka miesięcy później Michał Trela – jeden z moich dwóch ulubionych polskojęzycznych znawców Bundesligi, nieskłonny do stawiania radykalnych tez – ogłosił, że nadciąga kres absolutnej hegemonii Bayernu, panującego od rekordowych tam pięciu sezonów, i wreszcie należy oczekiwać twardej walki o tytuł. Znów: tekst wytrzymuje próbę czasu, czytany dzisiaj nadal brzmi rozsądnie, szefowie klubu istotnie kilka spraw zaniedbali, co powinno skazywać ich na popadanie w przynajmniej przejściowe tarapaty. Ponowna lektura ma tylko jeden feler. Monachijscy piłkarze od tamtej pory powygrywali wszystko, co się napatoczyło do wygrania, w tym szlagiery z najgroźniejszymi teoretycznie RB Lipsk i Borussią Dortmund. Co więcej, odkąd we wrześniu ponownie zajął się nimi trener Jupp Heynckes, pięciopunktową stratę do tej ostatniej, wówczas liderki, zamienili na dziewięciopunktową przewagę. Gwałtowny zwrot akcji, prawda? 14 punktów w dwa miesiące… I niewykluczone, że Bayern, ten prozaicznie nieguardiolowy i wypalony Bayern, zgodnie z tradycją trwającej dekady obroni tytuł szybciutko, bez konieczności szarpania się do ostatnich kolejek.

Jeszcze grubszy numer wyciął Jonathan Wilson, jeden z bardziej znanych publicystów anglojęzycznych i autor kanonicznej „Odwróconej piramidy”. Tuż przed sobotnimi derbami północnego Londynu przypomniał, że Tottenham nie tylko wyprzedził w hierachii Arsenal, ale cały czas powiększa przewagę – dzięki innowacyjności i strategii na przyszłość, które u sąsiadów ustąpiły kulturze stagnacji. A natychmiast po derbach, wygranych zdecydowanie przez podwładnych Arsene’a Wengera, Wilson zwrócił uwagę, że piłkarze Mauricio Pochettino są dziecinnie bezbronni na wyjazdach do dużych firm. Że wygrali ledwie cztery z ostatnich 87 meczów rozegranych na stadionach Manchesteru United, Arsenalu i Liverpoolu, że z taką postawą niewiele wskórają. Owszem, z niczego napisanego wcześniej się nie wycofał, ale w kilka godzin Tottenham jako drużyna przyszłości zmalał w jego oczach do drużyny z fundamentalnym problemem.

Opowiadam o perypetiach dziennikarzy, bo ładnie ilustrują jeden z moich ulubionych motywów: czas w futbolu pędzi zbyt szybko, żeby ktokolwiek za nim nadążył, a o wynikach decyduje zbyt wiele czynników, żeby wyłowić z nich wzorce pozwalające przewidywać, co będzie. Opowiadam o tym, bo czułem moralny nakaz złożenia publicznej samokrytyki – w tłumaczeniu na współczesną polszczyznę: zaorania siebie – a wycieram sobie gębę również cudzymi nazwiskami, bo jestem wredny. Niech inni też wyjdą na głupków.

Nie namawiam kibiców, by całkiem przestali czytać mnie i kolegów po fachu – choć to warte rozważenia: powstało zbyt wiele mądrych i pięknych zdań o sprawach istotniejszych, by truć się codziennym ględzeniem o ganianiu za piłką. Nie umieszczam nawet dziennikarzy sportowych na szczycie prywatnej hierarchii osób publicznych paplających, co im ślina naniesie, przeciwnie, do czołówki nam daleko, pozycję lidera przyznałbym chyba politologom, którzy z nadludzką sprawnością w ułamku sekundy zapominają o przedstawionych właśnie diagnozach, by nazajutrz postawić przeciwstawne. Nie namawiam więc do niczego, wystarczy mi, że dziennikarzy od fikołków (terminologia wspaniałego Zdzisława Ambroziaka) nie traktuje się zbyt poważnie.

I że mogę się pochichrać z wybitnego trenera Diego Simeone, który przed sezonem ocenił, że właśnie zbudował kadrę Atlético silniejszą niż kiedykolwiek, wystarczy tylko poczekać do zimy, aż wzmocnią ją napastnik Diego Costa i skrzydłowy Vitolo. Niestety, madrytczycy od dwóch miesięcy czekają w rytmie 0,7 gola strzelanego na mecz, w skandalicznym stylu odpadając z Ligi Mistrzów (chyba się nie łudzicie?), przynudzając remisami z Qarabag Agdam, Elche, Realem i Leganes. Ja oczywiście od początku wiedziałem, że tak się to skończy: Simeone zostanie zdemaskowany, pewnie nawet sam udowodni, jak blade ma pojęcie o piłce.