W niedzielę rano przypomniałem sobie grudzień 2006. Wychodziłem w tokijskiego hotelu Keio – w Shinjuku, mieszkałem naprzeciw drapacza chmur o znajomo brzmiącej nazwie STEC Building – i rzuciłem, chyba do fotoreportera Kuby Atysa (jego zdjęcia w notce), że właśnie jedyny raz w życiu byłem na finale mundialu, w którym zagrały Polska i Brazylia. Rozmawiałem wtedy długo z trenerem Raulem Lozano, od którego rozpoczął się powrót naszych siatkarzy do światowej czołówki, i jemu tego nie powiedziałem, ale tak pomyślałem. Bo jak to, do cholery, miało się powtórzyć?! Tutaj nie wystarczy nawet posiadanie kolejnej fantastycznej reprezentacji, potrzeba jeszcze splotu okoliczności umożliwiającego grę o złoto akurat z „Canarinhos”. A Polacy, jak wiadomo, do finałów w grach zespołowych zaglądają raz na kilka stuleci.
Minęło 12 lat i zaczynam się przyzwyczajać. Wczoraj patrzyłem z bliska, jak Polacy tłuką się z Brazylijczykami o mundialowy triumf, po raz trzeci. Po wyprawie do Japonii i wypadzie do Katowic zajechałem do Turynu.
Oczywiście znów tłukli się siatkarze, królowie naszych sportów drużynowych. Wprawili mnie w bezbrzeżne zdumienie (nie tylko mnie, trochę się tu nagadałem z ludźmi z różnych krajów), bo przed turniejem nie miałem specjalnych oczekiwań. Uważałem, że znajdujemy się w okresie przejściowym, że teraz trzeba wykręcić wynik jedynie przyzwoity, czekać na przyszłość – nieuchronnie w kolorach złota, srebra i brązu, wszak nadciąga generacja chyba jeszcze zdolniejsza niż poprzednie. Poza tym w roku 2019 zacznie działać kubański czynnik X, który uruchomi niejaki Wilfredo León. Nie widzę żadnych granic, widzę tylko możliwości.
Tekstami o mundialu zasypałem ostatnio portal „Wyborczej”. Na blog wklejam tylko mały trójpak. Tutaj znajdziecie główną gazetową opowieść o podróży do złota, która wyglądała jeszcze bardziej niesamowicie niż poprzednia, z francuskimi przewodnikami Stéphane’em Antigą i Philippe’em Blainem. Tutaj przeczytacie coponiedziałkowy felieton, tym razem specyfice współczesnego polskiego siatkarza, którzy w reprezentacji kraju przechodzi samego siebie. Tutaj leżą główne przyczyny sukcesy. A tutaj wkleiłem rzecz o naszym przemyśle wypuszczającym wyczynowca za wyczynowcem, który działa niezależnie od jakości menedżerów aktualnie zarządzających dyscypliną. Machina pracuje, przyszłość rodzimej siatkówki wydaje się dość bezpieczna.
A przyszłość obecnej reprezentacji? Doświadczenia z nieodległej przeszłości muszą skłaniać do zastanawiania się, kiedy wypali się jej związek z Vitalem Heynenem. Na razie podwładni opowiadają o nim z entuzjazmem, ale naoglądałem się już trenerów, których cechy najpierw były zalety, by stopniowo przeradzać się w wady. I to niekoniecznie dlatego, że trenerzy się zmieniali. Po prostu ludzie się ze sobą męczą – zwłaszcza z szefami, ze szczególnym uwzględnieniem szefów działających niestandardowo. (Przykład najświeższy, z innej dyscypliny, nazywa się Adam Nawałka). Belg to osobowość bardzo angażująca, bezdyskusyjnie największy oryginał w korowodzie zagranicznych selekcjonerów reprezentacji Polski, jego osobność dostrzeże każdy, kto choć przez chwilę poobserwuje jego styl. Trzymajmy kciuki, by obecny układ nie zużył się w kluczowym momencie, czyli sezonie olimpijskim. Najwyższy czas uciec od reguły, że nasi importowani trenerzy największe sukcesy osiągają na początku kadencji, a potem następuje nieunikniony, bolesny zjazd. Trzymajmy się tylko tej, że skoro mamy mundial, to Polska naskakuje na Brazylię.
A jednak się kręci 