Ronaldo na wysokościach

W koszulce Juventusu nie wyczarował jeszcze niczego szczególnego, ale i tak patrzę zafascynowany, trochę okiem prymatologa odkrywającego zupełnie nowy gatunek małp. Bo show trwa w najlepsze. Włosi mdleli, mdleją i chyba nie zamierzają przestać mdleć na widok idola, nie ocuciły ich nawet wstępne boiskowe podrygi Cristiano Ronaldo – przeciętne, ewentualnie ociupeńkę więcej niż przeciętne.

Najpierw witali go z pompą i uniżeniem, jakich w tamtejszym futbolu jeszcze nie doświadczyłem. Czerwony dywan, obcałowywanie stóp, wpatrywanie się w każdy gest idola i interpretowanie każdego gestu, nadawanie każdemu słowu nadmiernego znaczenia, wyolbrzymianie spraw, które owszem, zasługują na szacunek, ale znaj proporcje, mocium panie – gdy opowiadano, jak Portugalczyk nawet po powrocie z wyjazdowych meczów Ligi Mistrzów, o drugiej w nocy, zwykł poddawać się jeszcze krioterapii oraz innym zabiegom regeneracyjnym, jak robi się w siłowni na bóstwo, jak zasuwa zawsze i wszędzie, to miałem wrażenie, że w Italii codzienny wysiłek fizyczny nie jest dla piłkarza nawykiem.

Potem Ronaldo zagrał z Chievo oraz Lazio. Aktywnie, acz bez fundamentalnego wpływu na przebieg meczów – znać, że trzyma atletyczną formę i cholernie mu zależy, i znać też, że pozostaje na razie niekompatybilny z resztą drużyny, a trener Massimiliano Allegri nawytęża rozum, zanim znajdzie odpowiednią formułę. Przypisywanie Portugalczykowi asysty przy golu Mario Mandżukicia to niemal manipulacja (choć w sensie czysto statystycznym uzasadniona), ponieważ piłki w ogóle nie kontrolował, nie zdawał sobie sprawy, że odbija mu się od pięty. Recenzje zebrał jednak przyjazne, poszukiwano wszelkich drobiazgów świadczących na jego korzyść. Aż rozbawiony (zirytowany?) Fabrizio Bocca z „La Repubblica” zapytał, czy „to zabronione dać Ronaldo notę 5 (w dziesięciostopniowej skali)”, czy zawsze, niezależnie od okoliczności, należy wyciągać go do szóstki. I użył pojęcia „psychologiczna uległość” – zazwyczaj używanego w stosunku do niedoświadczonych sędziów, którzy podświadomie, onieśmieleni nazwą wielkiego klubu lub nazwiskiem wielkiego piłkarza, obawiają się faworytom zaszkodzić. Dlatego mniej chętnie odgwizdują rzut karny lub wlepiają żółtą kartkę.

Kilka zdań Bocca wręcz wyjął mi z ust, choć w żadnym razie nie uważam, by Ronaldo należało rugać za dwa średnie mecze – on wkomponowuje się w nowy klub po blisko dekadzie spędzonej tam, gdzie wszystko podporządkowano jego komfortowi. Nie sądzę również, by turyńczycy powinni się niepokoić, że megagwiazdor nagle przestanie strzelać gole. Przeciwnie, liga włoska wydaje się dla niego środowiskiem idealnym, zresztą w przeszłości paru snajperów kanonadę swojego życia urządzało sobie tam dopiero po trzydziestce.

Co innego jednak Ronaldo, a co innego reakcje na Ronaldo. Te eskalują, im bardziej szału na boisku nie ma, tym bardziej jest szał na wynajdywanie powodów, by szał trwał. Moja ulubiona „La Gazzetta dello Sport” opublikowała wczoraj artykuł pt. tytułem „Ronaldo na szczycie: nikt nie strzela więcej od niego”, w którym obwołuje go – znów cytat – „królem kończenia akcji w całej Europie”. Wszystko w oparciu o statystykę, która kiedy indziej mogłaby służyć za akt oskarżenia, turyński heros uderza mianowicie na bramkę częściej niż ktokolwiek w czołowych ligach na kontynencie. Próbował już 15 razy. A że ani razu nie osiągnął celu? Że obok dwóch strzałów, które zmusiły bramkarzy Stefano Sorrentino i Thomasa Strakoshę do najwyższego wysiłku, były również (jak to u Ronaldo) strzały zbędne, oddane w sytuacjach wymagających raczej podania do kolegi? Że inni kopali na bramkę rzadziej, lecz trafiali do siatki? Nieważne, teraz za wszelką cenę kombinujemy, by sportowiec ubóstwiany nie zdradzał żadnych ludzkich wad. Za bardzo pragniemy go wielbić, by przeszkodziła nam rzeczywistość.

Dzisiaj redaktorzy największego włoskiego dziennika odlecieli jeszcze wyżej. Okładkę (zdjęcie nad notką) oraz dwie następne kolumny poświęcili plebiscytowi UEFA na gola roku (!), ponieważ kibice uhonorowali niezapomnianą przewrotkę Ronaldo z wiosennego ćwierćfinału Ligi Mistrzów w Turynie. Wówczas bramka bolała, ponieważ rozbiła piłkarzy Juventusu, w następstwie dała awans Realowi Madryt. Obecnie wywołuje ekstazę – przypomina się, że turyńscy fani fetowali ją wówczas owacją na stojąco, ponoć zyskując przychylność piłkarza i wpływając na jego decyzję o transferze. W Italii wylądował gracz pozaziemski. Stąd okładkowy tytuł: „Ten gol przewrócił futbol do góry nogami”.

Ja bym raczej powiedział, że pewien transfer przewrócił im w głowach, i aż zazdroszczę, podejrzewam ich o niezwykłe stany psychiczne, boję się pomyśleć, co będzie, gdy Portugalczyk naprawdę zagra fantastycznie. Intrygujący robi się też scenariusz – choć ani go nikomu nie życzę, ani nie przewiduję – w którym Ronaldo nie odpala dłużej, kopie zaledwie przyzwoicie, proces adaptacji się przeciąga. Kiedy oprzytomnieją? Czy mechanizm wyparcia przestanie działać? Zdołają zaakceptować Ronaldo jako istotę z tego świata? Ilu ludzi poniesie mentalność tabloidowa, która czołobitność zastępuje ślepą furią, gdy celebryta nie sprosta oczekiwaniom?